Het is alweer 2,5 week na de begrafenis van onze zoon Robin. Graag deel ik mijn ervaring in deze blog. Dit afscheidsritueel was namelijk mooi, bijzonder en vol-waarde. De vele getuigenissen, in woord en/of in aanwezigheid helpen enorm in deze tijd van rouwen. 

De begrafenis was zo mooi…
De begrafenis vond plaats in de St. Christoffel Kathedraal in Roermond en op de natuurbegraafplaats Bergerbos in St. Odiliënberg. Bijna iedereen was er: zijn dansvrienden, zijn muziekmaatjes, zijn vele collega’s van Deltaris. Natuurlijk ook zijn ‘gewone’ vrienden en familieleden. En allemaal vertelden ze mooie ervaringen over Robins leven. Mijn God, wat werd hij geroemd! Deze verbindingen kende ik alleen uit zijn verhalen. En af en toe dacht ik: ja ja, het zal wel… Maar toch, al zijn verhalen bleken waar te zijn.

Mooie woorden in de kerk
De pastoor uit Delft: Dick Verbakel, kwam speciaal naar het zuiden om de mis van Robin te verzorgen. In de afgelopen maanden, en zeker ook in het hospice in Delft, is hij een graag geziene gast geweest. Niet alleen voor Robin, maar ook voor ons als familie was hij van grote betekenis. Tijdens de mis vertelde hij, op menselijke wijze hoe Robin hem heeft geraakt in zijn weg naar de dood. Indrukwekkend en mooi beschreven.

Zijn trouwe vriendin, Rozemarijn, vertelde het verhaal over de volwassen Robin.
Rozemarijn en Robin kenden elkaar al vanaf zijn studie op de TU in Eindhoven. In de laatste weken van Robins leven, heeft ze veel voor ons en voor Robin betekend. Toen ze haar verhaal in de kerk vertelde, bleek weer hoe goed ze haar vriend kent.

Maar ook zijn vader Hans vertelde een verhaal vanuit zijn hart. Af en toe kreeg hij een brok in zijn keel… Soms voelde het voor mij ‘op het randje’. Deze vader heeft zijn zoon zien aftakelen door de chemo-behandelingen en symptoombestrijdende middelen. Hij vertelde open over wat dit met hem deed, maar met respect voor de keuzes van Robin. Als laatste sloot hij af met het kindergebedje dat we vroeger voor onze kinderen baden.

Robin, nu je van ons gaat, volgen 14 engeltjes je na, twee aan je hoofdeind, twee aan je voeteneind,
twee aan je linkerzij, twee aan je rechterzij, twee die je wekken, twee die je dekken.
Twee die je leiden, naar het hemel paradijs.
Amen!

Zijn broer Joris vertelde met humor en helemaal op de Joris manier. Zo eerlijk: “Als we geen broers waren geweest dan waren we nooit vrienden geworden”.
Ze leken echt niet op elkaar. Maar op de laatste dag van hun samenzijn voelde ze beide de liefde tussen 2 broers. Daar hoef je niet voor op elkaar te lijken. Deze is er.

Tot slot zijn zusje Anne. (Velen kennen haar als Zieltje.) Van te voren zei ze dat ze kon praten en huilen tegelijk. De pastoor was blij verrast en wilde dat wel eens meemaken. Maar ja, de tranen bleven tijdens dit verhaal over haar broer Robin weg. Ja, Anne was ook eerlijk. Het was niet altijd makkelijk voor haar. In contact blijven met een broer die door zijn ziekte zo veranderde in zijn karakter. Dit mag ook gezegd worden, naast de vele levenslessen die Robin haar gaf. Hij was echt een grote broer die alles voor zijn zusje overhad in zijn leven. Dit neemt niemand Anne meer af.

TRANEN  van verdriet
Maria die huilt: Ja, zo noemde Robin het op het laatst. Wat heb ik veel vrienden en vriendinnen in tranen gezien. Zo erg vonden ze het. De tranen zaten vol met de liefde die ze voelen bij Robin. Ja, ook zij zullen Robin enorm gaan missen. Als familie zijn we zeker niet de enige.

Patricia uit Mexico van Pianc NL schreef me deze week nog in een mail: ‘I wanted to share the sadness I’m feeling, but also the great honor I had to call your son a friend. He was for sure a remarkable and loyal person, sensitive to the world needs, empathetic with others, greatful and joyful from what I’m sure you must be proud of!’

Hoe kan het toch dat zoveel mensen aangeraakt zijn door de mens Robin van der Sigte?
Misschien wel door het de tekst die hij zelf onderstreept heeft in een boek dat hij gelezen heeft. Vlak na zijn operatie 3 jaar en 3 maanden geleden.

‘Doordat de dood hem altijd op de hielen zat, voelde hij zich vrij om zijn impulsen te volgen en het leven te ervaren zoals het komt.’

MUZIEK, een warme omhelzing, ook al was het steenkoud die dag.
In de boskapel in natuurbegraafplaats Bergerbos speelde de muziek van Robin met zijn favoriete lied. We gingen nog net niet dansen. Maar het opende wel een gemoedelijkheid in ons. En dit wilde Robin, een gemoedelijke begrafenis en een stuk vlaai.
Er werd mondharmonica gespeeld door zijn goeie muziekvriend en leraar Harbert Grezel (Herbie). Ook bij de begeleiding naar zijn graf. Zo intens. En zo Robin, hij speelde ook zo graag de blues op zijn vele mondharmonica’s.

Het Ave Maria werd super mooi gezongen door Gaudia Schillings als met haar vaste begeleidster Trix Reintjes op de accordeon. Daar kon ik het echt niet droog bij houden… Zo lief hoe ze Robin toezong bij zijn rieten mand.

Ik denk niet dat veel mensen het hem nadoen. Hij heeft zoveel mensen ontmoet, zo’n intens leven gehad. Op zoveel plekke in de wereld gedanst, muziek gemaakt en mensen geïnspireerd.
In 31 jaar.

We hebben een bijzondere zoon
Ik weet niet of ik nu moet schrijven, we hebben een bijzondere zoon gehad.
Dit soort dingen zal ik nu wel vaker meemaken.

Een dierbare vriendin van Robin, Felicitas Kramer, hoogleraar in de ethiek schreef, op mijn verzoek, een herinneringskaartje. Omdat zij als geen ander kan verwoorden wat Robin geworden is. Robin vertrouwde mij dit een aantal maanden geleden nog toe.

Zijn jeugd en familiegebeurtenissen koesteren we. We hebben zoveel verhalen, foto’s, filmpjes..
Maar hij was meer dan een zoon, een broer of een familielid.
Hij was Robin. Een uniek persoon. Zijn leven was meer dan de moeite waard.

Tijdens de koffietafel kwam een dansvriendin, genaamd Zoë, naar ons toe. Weet je wat ze zei?
“Thank you that you’ve made Robin”.

Ja, dat deed wat met me..

Ben je benieuwd naar de mooie, rake woorden over Robin?
Bekijk dan hier zijn: gedenkkaartje.

Lieve groetjes, Kitty